It's magic

Ik kan me een dag in mijn leven nog goed herinneren. Ruim zes weken geleden zat ik op de vloer in het huis van mijn ouders in Dronten. De tranen drupten over mijn wangen. Wat was ik gestrest. De volgende dag zou ik naar Schotland vliegen en ik was nu mijn tas aan het inpakken. Hoe krijg ik alle spullen die ik mee wil ooit in een tas van 20 kg?

Jelger, mijn grote, stoere broer, vroeg zich eens af hoe erg ik zou veranderen tijdens mij DTS. Ik stond daar niet zo veel bij stil. Ik dacht dat ik veel over God zou leren, nieuwe mensen zou leren kennen, maar veranderen? Nee, ik was de afgelopen jaren toch al volwassen genoeg geworden?

Als ik terug kijk naar die dag, ruim zes weken geleden, dan merk ik dat ik onwijs veel ben verandert. Ik heb nog steeds veel te doen, ik moet boeken lezen, bijbel lezen, dingen invullen, bidden, nieuwe vrienden maken, schoonmaken, contact houden met de lieve mensen in Nederland, en ga zo maar door. Maar zoals ik me de dag voor ik vertrok voelde heb ik me niet meer gevoeld. 

Vorige week wist ik dat ik veel te doen had. Maar ik besloot om toch de tijd te nemen voor alles wat ik deed die dag. Ik heb niet alles kunnen doen, maar de meest belangrijke dingen heb ik kunnen doen. Zo heb ik bijvoorbeeld de tijd genomen om mijn kaarten op de post te doen. Ik heb heerlijk gewandeld door de Glen (zie eerdere foto's) en gepraat met de mensen in de winkel. Ik merk nu eindelijk hoe fijn het is om overal gewoon de tijd voor te nemen. En het voelt magic.

Zoals ik in een eerdere blog aangaf vind ik timemanagement heel erg lastig. Maar ik merk dat ik het aan het leren ben. Ik maak keuze's tussen wat ik wel kan doen en wat op die dag niet gaat lukken. En het voelt magic.

Ik leer steeds meer mensen kennen en ben bezig met vriendschappen op te bouwen. Dat is heel erg fijn, maar ook lastig. De mensen van de DTS die in september startte zijn nu allemaal naar huis. Het is raar om dag te zeggen tegen mensen waar je net vrienden mee aan het worden was. Het doet me ook denken aan mijn moment van afscheid, over 5, al bijna 4, maanden. Dan komt het afscheid toch wat dichterbij. Maar ik merk wel dat ik door al die mensen die ik leer kennen me veel makkelijker open stel voor nieuwe mensen. Ik vind het veel makkelijker nu om contact te leggen met nieuwe mensen, in het Seamillcentre, maar ook op straat en in de winkel. En dat is magic!

Vorige week was het thema evangeliseren. Dat is een onderwerp wat denk ik veel mensen de kriebels geeft. Mij gaf dat het namelijk wel. Ik wil geen mensen op straat aanspreken over het geloof, terwijl ze daar helemaal geen zin in hebben. Maar ik heb geleerd en gemerkt dat er een andere reden is voor evangeliseren. En een andere manier. Alles wat ik nu van God ervaar zou ik heel graag willen delen met iedereen om me heen. Ik gun dit iedereen namelijk. Dat geeft mij de reden om anderen over God te vertellen. Wees maar niet bang dat ik iemand word die op haar kratje op de dam gaat staan en daar over God kan vertellen. Misschien is dat jouw manier van evangeliseren, maar ik denk niet dat dat mijn manier is ;) Ik ben erachter gekomen dat ik het fijn vind om met mensen in contact te komen. Om met mensen op straat te praten. Als het gesprek erop uitkomt heb ik het over het geloof met die mensen. Dat zorgt vaak voor erg interessante gesprekken.

Vorige week zijn we met een deel van mijn DTS-groep naar Glasgow geweest. Wat een geweldige stad is dat. Het was magic! Overal op straat zijn bandjes aan het spelen, mensen kunstjes aan het doen, of kinderen doedelzak aan het spelen. Dat maakt het gezellig (ook al kennen ze dat woord hier niet). Beeld je eens 3 meiden van ongeveer 20 jaar in, die op zoek zijn naar een restaurant in Glasgow. Dat zou op zich niet een probleem moeten zijn. Totdat je weet wat voor meiden het zijn. Alex, met haar notenallergie, Anna met haar allergie voor o.a. suiker, maïs en aardappels en Ymke met haar allergie voor o.a. tomaat, paprika en mosterd. Je kunt je vast wel indenken dat we een hoop hebben gelachen in dat restaurant.

Aanstaande donderdag ga ik op outreach naar Carlisle voor 2,5 week. Ik heb er zin in om eens wat anders te doen dan vooral lessen te volgen. Wat we precies gaan doen is nog niet bekend, maar het wordt vast magic. Onze DTS is in tweeën gesplitst. De andere groep gaat naar Coventry. Dit zijn beide steden in Engeland. Het mooie is dat alle mensen met een allergie in mijn groep zitten: Alex, Anna, Caithlyn (glutenallergie) en ik. Gelukkig hebben we nog twee ‘normale’ mensen. Ik heb er zin in om met deze groep weg te gaan. Ik ben ook heel benieuwd naar wat God gaat doen in deze 2,5 week. Zouden jullie voor onze outreach willen bidden?

Ik heb geen tijd en ruimte om alles te vertellen wat ik hier meemaak. Daarvoor moeten jullie toch echt zelf een DTS gaan volgen. Dat kan natuurlijk, google het maar eens.

Oh trouwens, als jullie willen weten waar dat magic op slaat: kijk bij de video's.